Dag 5:SciTrek museum en rit terug

Ik heb vanochtend even snel gesport in het Fitness Center (toegegeven, ik had geen zin vandaag!) en een lekker flesje Propel Fitness Water daar gedronken. Ik vroeg me wel af hoe snel die ijskast met gratis drankjes in Nederland leeg zou zijn. Ik zag hem gisteren al, maar durfde eigenlijk vandaag pas een flesje te pakken. Er stond nergens, dat het iets zou kosten en een andere gebruiker nam ook een flesje. En iedereen, die verder kwam, nam netjes een flesje, meer niet.

Eenmaal weer boven maande ik de kinderen aan tot opschieten en inpakken. Eerst aten we het ontbijtbuffet beneden in het hotel. Een tv aflevering van de show van Maury Povich, waarbij een man van 851 pond werd belicht, benam ons allen de eetlust!

Ik had gevraagd voor een late checkout en het hotel gaf ons tot 14 uur. Dit is iets wat gasten in dit land misschien niet weten, maar als je pas later op de dag afreist is het heel handig: je kunt om een late checkout vragen. Meestal is de checkout tijd 12 uur, maar meestal krijg je zo tenminste een uur, soms twee en als je veel geluk hebt 3 uur extra om te blijven.

Wij namen van de extra tijd gebruik door te gaan zwemmen. Kai en ik speelden lange tijd met een Amerikaanse voetbal in het zwembad en de anderen deden andere spelletjes.

Daarna namen we allemaal een douche en pakten de rest van de spullen in. Om 13:30 gaven we de baggage aan de bellman om te bewaren tot we terugkwamen. Daarna haalden we lunch in het winkelcentrum naast het hotel. Ik had een lekkere soep en sandwich van de Atlanta Bread Company.

De rest van de middag brachten we door in het Scitrek museum, een museum met allerlei experimenten, de kinderen vermaakten zich er prima!

Om half 4 belde Rick, dat hij klaar was, dus liepen we terug naar het hotel om de baggage en de van op te halen. Daarna naar Ricks hotel om hem op te pikken. En nu logeren we bij de Residence Inn in Greenville, SC, na een lekker etentje bij het California Dreaming restaurant hier. We hebben de Residence Inn gekozen omdat ze twee slaapkamer suites hebben voor niet al te duur. We werden zo ontzettend vriendelijk ontvangen, het voelde bijna als een thuiskomst! Er lag dan ook een kaartje "Welcome home" in de kamer. Morgen nog 8 uur rijden en dan zijn we weer thuis!

Dag 4: Stone Mountain en Krispy Kreme!!!

Een herhaling van gisterochtend: ik stond op en ging naar het fitness center (wat vandaag helemaal leeg was) en de kinderen werden om 9 uur gewekt door de alarmklok. Na douches en aankleden, besloten we dit keer aan de overkant bij Corner Bakery te eten. Saskia houdt namelijk niet van zoete broodjes voor haar ontbijt en daar hadden ze tenminste een gewone croissant.

Vervolgens haalden we de auto op van de valet en reden richting Stone Mountain. Dit is een (volgens de literatuur grootste in de VS) granieten berg, waar je met een skilift naar boven kan. Van boven hadden we prachtig uitzicht. Helaas was het wat heiig en konden we de skyline van Atlanta wel zien, maar niet goed.

De kinderen vonden het prachtig daarboven, vooral toen ze een heel kleurige hagedis vonden. Saskia daarentegen was bang van de tocht naar beneden en zat onder een boom te wachten tot wij uit gekeken waren.

Na een half uur gingen we weer naar beneden, dit park heeft heel wat te bieden. We liepen het "dorpje" in en zagen daar een grote speeltuin, waar de kinderen heerlijk in klommen (ik trouwens ook). Het was zulk lekker weer, helemaal niet vochtig zoals je in Atlanta zou verwachten.

Na een drankje bij de "bakery" reden we naar de covered bridge. Dit was echt iets om mij te plezieren, want alle kinderen bleven in de auto. Maar ik vond het heel wat om over die brug te rijden!

Als laatste gingen we naar het haventje en namen een "fiets"boot (pedalboat?), ieder bootje kon twee personen aan, dus Kai had er een voor hemzelf. Een half uur op het meertje was erg leuk, we zagen eendjes dichtbij en de Canadese ganzen kwamen vlak langs. Maar het was ook erg warm, dus een half uur was voldoende.

De kinderen hadden honger en bestelden een hot dog en Saskia een pretzel. Ik vond er niets aan, dus bewaarde mijn honger voor later.

Op de terugweg wist ik, dat we langs een Krispy Kreme restaurant zouden komen. Op de heenweg was het neon bord uit, maar op de terugweg was het aan! Dat betekent verse, warme donuts en ik heb die een keer geproefd en nooit weer vergeten!

Ik bestelde een half dozijn warme donuts en een half dozijn ander soort donuts. De kinderen zeiden geen honger meer te hebben. Maar toen ik de doos openmaakte en met smaak in mijn donut hapte, bleek de hele auto opeens klaar voor een hapje. Voor ik het wist waren alle warme donuts op! En ik had er maar anderhalf gegeten (maar goed ook voor mijn middel!). Wat een delicatesse!

Terug in het hotel maakten we ons snel klaar voor het zwembad (wat nog best koud was!) en brachten daar een paar uur door.

Om half zeven ontmoette Rick ons in het Polaris restaurant, het ronddraaiende restaurant bovenop ons hotel (het Hyatt Regency). We hadden een lekker diner en na wat kletsen en Pictionary spelen zijn we nu klaar voor de laatste nacht in Atlanta.

Dag 3: CNN en Natural History Museum

Om 8 uur vanochtend ben ik heel stil de kamer uitgeslopen naar het fitness center van het hotel. Daar was het pas druk! Enkel een lopende band was open, de rest werd door Rick's collega's ingenomen. Het is een ware Microsoft plaag, die op de stad is neergedaald!

Na het sporten en aankleden haalden we bij Starbucks ontbijt en koffie en daar hoorde ik twee Nederlandse Microsofters. Ook zij vonden de muffins daar kennelijk lekker. Wij deden ons er in ieder geval tegoed aan!

Als eerste begaven we ons naar het CNN Center, waar we de rondleiding van 11:20 konden nemen. Eerst hadden we even tijd om in de winkel rond te kijken, waar we de nodige t-shirts vonden.

De rondleiding was interessant, hoewel we gehoopt hadden een bekend gezicht bij CNN Headline News (wat we iedere ochtend kijken) te zien. Maar op het weekend wordt alles tevoren opgenomen en de verslaggever, die er zat, kenden we niet. Dat was vooral voor Saskia een teleurstelling, maar ik zei haar, dat we dan voortaan zouden weten, wie hij is.

Je zag waar CNN wordt opgenomen, CNN Headline News en CNN International. Helaas voor de kinderen wordt Cartoon Network ergens anders opgenomen.

Na een uur stonden we weer buiten en hadden we weer honger. Ted Turner (de eigenaar van CNN) heeft zijn eigen restaurant, Ted's Montana Grill. Er wordt vooral buffelburger geserveerd. Dat leek me wel wat, dus we aten daar en het was bijzonder smakelijk met een heel attente bediening!

Voor we verder gingen wilde ik de tas met CNN t-shirts terugbrengen naar het hotel. Daarna namen we een taxi naar het Fernbank Natural History Museum. Daar bekeken we de enorme skeletten van dinosaurussen en allerlei opgezette dieren, die in Georgia voorkomen. Ook was er een groot interactief gedeelte, waar de kinderen zich goed bezighielden.

De voornaamste reden, dat we daarheen gingen, echter, was de IMAX over Dolfijnen. Deze film was werkelijk fantastisch, zoals de meeste IMAX films. Ook de kinderen genoten.

Dezelfde taxi chauffeur, die ons had gebracht, haalde ons weer op. Om kwart over vijf waren we terug bij het hotel en we besloten iets te gaan drinken in het ronddraaiende restaurant. De kinderen kregen heerlijke perzikdrankjes.

Om half zeven hadden we een reservering in het Westin hotel, voor hun ronddraaiende restaurant op de 73e verdieping. Ze claimen het hoogste hotel op het westelijk halfrond te zijn en we hadden er een prachtig uitzicht over de stad en omgeving. Ook het eten was ronduit lekker (maar ook flink duur!).

Het toeval wilde, dat Rick ook een diner had in dit restaurant, dus we zagen hem regelmatig langskomen.

Atlanta is inderdaad een leuke stad, vinden we tot nu toe!

Dag 2: Coke Museum en Underground Atlanta

Om half negen vanochtend stonden we op na een nogal onrustige nacht, het was te warm in de kamer. Binnen het half uur zaten we bepakt en bezakt weer in de auto! Ik vond dat wel erg goed met zijn zovelen.

Na een snelle stop bij Burger King voor het ontbijt (blech! wat een vette hap daar, ik vond er niets van mijn gading!) voor iedereen behalve ik en benzine bijtanken bij BP (waar ik een ontbijt reep at) begonnen we aan de laatste 150 mijl naar Atlanta.

Rond het middaguur reden we de stad binnen en parkeerden vlakbij het Coca Cola museum. Daar stond een lange rij te wachten, maar het duurde niet lang voor we binnen waren. Het hele museum staat vol met reclames, ook Nederlandse en kunst, die speciaal voor Coca Cola was geschilderd. Verder was er een leuke film, die vooral aangaf hoe internationaal bekend Coca Cola is. Aan het einde van de tentoonstelling kun je alle smaken frisdrank, die Coca Cola over de hele wereld verkoopt, proeven. De meesten waren erg lekker, hoewel heel zoet en ik hou alleen van de diet (light) frisdranken, omdat die minder siroperig zijn. Een drankje, ik ben de naam vergeten, smaakte ontzettend bitter!

Eenmaal weer buiten zochten we een restaurant om te lunchen in de Underground mall. Daar viel het ons op, dat er ontzettend veel zwarte mensen met "Family Reunion" t-shirts ronliepen. Familie reunies zijn in de VS heel normaal in de zomer. En meestal komt dan de uitgebreide familie van heinde en ver bij elkaar. Soms zijn er zoveel verschillende gezinnen, dat er speciale t-shirts worden gedrukt om elkaar te herkennen en hele zalen worden afgehuurd voor de maaltijden. Kennelijk was het dit weekend vooral tijd om in Atlanta de reunie te houden.

Nog iets wat ons opviel, was dat er tussen deze mensen ontzettend veel extreme dikkerds liepen, ook kinderen! Wat is het hier weer anders, dan bij ons in de buurt. Het is ook echt het zuiden, hoewel Atlanta wel een metropool is, iedereen spreekt je met "y'all" aan.

We vonden een heel leuk restaurantje, Jamaica Jamaica, waar de keuken echt Jamaicaans was. We hadden bijna allemaal kerrie kip, maar Kai wilde de jerk chicken proberen. Dat heeft hij geweten, die was zo gekruid, dat er niet genoeg water voor hem kon worden aangedragen!

Na het eten was het tijd om in te checken. De kinderen en ik logeren in het Hyatt Regency, dat ondanks de invasie van Microsoft medewerkers, heel goedkoop was voor een luxe hotel in het midden van de stad. Rick logeert in het Omni hotel, vlakbij CNN.

Vanavond hebben we heerlijk gegeten bij het Polynesische restaurant in het Hilton hotel, Trader Vic's. Vroeger hadden we er ook een in Washington, maar die is helaas al jaren gesloten.

De kinderen likken nu tevreden Dairy Queen ijsjes en Rick is naar zijn hotel. Morgen hopen een tour bij CNN te kunnen doen.

Dag 1:Autoreis van Vienna naar Greenville, South Carolina

Om kwart over twaalf reden we met een volle van weg van huis.  Leah en Katja op de achterbank, de andere twee in het midden en Rick achter het stuur.  Hij heeft tot en met Fredericksburg gereden, ongeveer een uur, en toen zijn we voor de lunch gestopt bij Subway.
 
Hierna heb ik het stuur overgenomen en zijn we in een keer doorgestoomd naar Charlotte, North Carolina, 300 mijl verder en ongeveer 6 uur rijden totaal.  Onderweg was het toneel voornamelijk bos aan beide kanten van de weg, vrij eentonig, hoewel het natuurlijk mooie natuur was.  Ik sta altijd weer versteld hoe lang het duurt, voor we Virginia uit zijn!  Ongeveer een derde van de hele rit naar Atlanta is nog in Virginia!
 
We reden eerst naar het zuiden op I-95, de weg die helemaal van Maine naar Miami loopt.  Het is een afschuwelijke weg, , met vooral veel vrachtverkeer.
 
Bij Petersburg, Virginia gingen we verder op I-85.  De volgende grote stad was Durham, North Carolina, waar ook de befaamde Duke University ligt.  Het deel waar wij doorheen reden was ronduit lelijk te noemen en heel druk!
 
Na Durham kreeg ik 4 banen en werd het even relaxed rijden.  Helaas verpestte een vrouw voor mij dat, toen ze dacht tegen een vrachtwagen te gaan rijden en compleet in een slip terecht kwam.  Ze draaide vlak voor onze auto langs zo de tegenoverliggende weghelft op.  Deze vrouw had echt een beschermengel mee, want door een wonder miste ze alle tegenligger en slipte terug op het gras tussen de weghelften. 
 
Ok, mijn hart zat dus ongeveer in mijn keel, we waren echt met een haar aan een afgrijselijk ongeluk ontsnapt.  De kinderen hadden niet eens iets door!!  Iedereen reed wel even wat rustiger na dat avontuur!
 
De kinderen hebben onderweg 3 films gekeken, het moet toch maar leuk zijn, passagier te zijn!
 
In Charlotte stopten we bij een Texas Roadhouse restaurant en hadden een erg lekkere maaltijd daar met een heel goede en gastvrije serveerster.
 
Na het eten zijn we nog een anderhalf uur doorgereden naar Greenville, South Carolina, zo’n 150 mijl van Atlanta.  Nu ik niet meer hoefde te rijden genoot ik van de mooie zonsondergang.  Een van de plaatsjes hier had een watertoren in de vorm van een gigantische perzik, laat wel zien wat hier het beste groeit!  In Greenville hebben we een kamer gehuurd bij de Best Western, waar we met zijn zessen goed inpassen!